Hulumtimi i paraqitur në konferencën ESCMID (Shoqata Evropiane e Mikrobiologjisë Klinike dhe Sëmundjeve Infektive) mbi sëmundjen Covid-19 tregon se lodhja kronike ndodh në më shumë se gjysmën e pacientëve që shërohen nga COVID-19, pavarësisht nga ashpërsia e infeksionit të tyre.
“Megjithëse të dhënat aktuale mbi infeksionin SARS-CoV-2 janë karakterizuar në mënyrë adekuate, efektet afatmesme dhe afatgjata të infeksionit mbeten të paeksploruara.” tha Liam Toënsend nga Trinity College Dublin i cili kreu kërkimin.
“Në veçanti, ngrihen shqetësime në lidhje me faktin se SARS-CoV-2 ka potencialin të shkaktojë lodhje kronike, edhe pasi pacientët të shërohen. Në studimin tonë, ne kemi hetuar nëse pacientët të cilët u rikuperuan nga infeksioni koronavirus përjetuan lodhje pas rimëkëmbjes fizike. Ne gjithashtu shikuam vlerat e treguesve të sëmundjes pas përfundimit të infeksionit,” shtoi ai.
Studimi përfshiu 128 pjesëmarrës (mosha mesatare 50 vjeç, 54% gra) të regjistruar afërsisht 10 javë pas shërimit klinik nga infeksioni, nga të cilët më shumë se gjysma raportuan lodhje të vazhdueshme .
Siç treguan të dhënat, nuk kishte asnjë korrelacion midis ashpërsisë së COVID-19 dhe lodhjes pasuese, as midis shënjuesve klasikë laboratorikë të inflamacionit, qarkullimit të qelizave (numri ose raporti i qelizave të bardha të gjakut, dehidrogjenaza laktike, proteina reaktive C) ose molekulat pro-inflamatore (IL-6 ose sCD25) dhe lodhja pas sëmundjes.
Fakti është se gratë dhe njerëzit me një diagnozë para-ekzistuese të depresionit / ankthit ndiheshin më të lodhur.
Gratë përfaqësonin më shumë se gjysmën e pacientëve në studim dhe 2/3 e tyre shfaqin shenja të lodhjes kronike.
Studimi thekson rëndësinë e vlerësimit të atyre që shërohen nga COVID-19 me simptoma të lodhjes së rëndë, pavarësisht nga ashpërsia e sëmundjes dhe mund të jetë në gjendje të identifikojë një grup të konsiderueshëm pacientësh për studime të mëtejshme dhe ndërhyrje të hershme.
Studimi gjithashtu mbështet mos përdorimin e ilaçeve për të menaxhuar lodhjen, e cila duhet të jetë e individualizuar për nevojat e pacientëve dhe mund të përfshijë modifikime të stilit të jetesës, terapi njohëse të sjelljes dhe ushtrime kur dhe kur është e mundur.
